Deze week werd een bosuil binnengebracht die helemaal verstrikt was geraakt in kransnaaldaar. Dit is een plant met honderden kleine weerhaakjes.

Planten kunnen veel verschillende methodes hebben om hun zaden te verspreiden. Iedereen kent bijvoorbeeld de paardenbloem. Als je blaast tegen de pluizige zaden, worden ze met de wind meegevoerd.
Heel veel planten echter, gebruiken dieren om hun zaden te verspreiden. Dit wordt zoöchorie genoemd, en het bekendste voorbeeld hiervan is het kleefkruid. Dankzij de haakjes op de stengels en vruchten worden de zaden via de vacht van passerende zoogdieren, of via je broek, meegevoerd.

Een andere plant die ongeveer hetzelfde principe hanteert, is de kransnaaldaar. De aren van deze plant bevatten talloze naaldjes met weerhaken die blijven kleven op voorbijlopende zoogdieren, waarna de zaden kilometers verder op de grond vallen en ontkiemen, om zo te zorgen voor een goede verspreiding van de planten. Ideaal voor de planten, maar soms minder voor de dieren.

Zo kregen we deze week een bosuil binnen die niet meer kon vliegen omdat talloze aren van de kransnaaldaar tussen de veren verstrikt waren geraakt. Waarschijnlijk zag de uil 's nachts een muis lopen tussen de stengels van de plant, en bij zijn poging de muis te pakken hechtten de weerhaakjes zich vast aan de veren, waardoor vliegen onmogelijk werd.

Omdat de uil zo vol zat met de zaden en aren, konden we dit alles niet in één keer verwijderen. Om te veel stress te voorkomen, hebben we elke dag een beetje losgeprutst. Op dit moment is de uil volledig verlost van zijn "last", en kan hij in de Intensive Care wat op krachten komen. Als de veren terug volledig in orde zijn, kunnen we de uil terug vrijlaten...