Het hoge knuffelgehalte van een reekalfje zorgt elk voorjaar weer voor heel wat problemen.

Elk voorjaar schenkt moederree het leven aan één, soms zelfs twee jongen. Die jongen kunnen amper lopen en zijn de eerste dagen nog niet in staat om hun moeder te volgen doorheen het bos. Ze blijven dan ook roerloos liggen en berusten op hun schutkleuren. Een reekalf heeft bijna geen geur waardoor het extra beschermd is tegen predatoren.

Moederree moet zichzelf natuurlijk ook van voedsel voorzien en laat haar jong geregeld enkele uren achter in het bos. Op zich een goed systeem, behalve wanneer mensen zich ermee gaan moeien... en het reekalfje gaan aanraken.

Door de mensengeur bestaat de kans dat moederree haar jong in de steek laat.

Vanmorgen kregen we een dergelijke oproep uit Langdorp. Daar vond een dame langs een wandelpad een jong ree. Een andere voorbijganger was er echter van overtuigd dat het om een tam damhert ging. De vindster nam het reekalf mee naar huis en nam contact met ons op. Twee medewerkers gingen ter plaatse en zagen dat het om een wild reekalf ging.

Onze medewerkers slaagden erin de 'mensengeur' te verwijderen en het ree terug te plaatsen in de buurt van de vindplaats.